ΒΙΒΗ ΚΟΥΤΣΟΥΡΗ - Η ΝΕΑΡΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΠΕΡΗΦΑΝΟΥΣ

Η Βιβή Κουτσούρη κατάγεται από τη Κέρκυρα, είναι 27 χρονών και κάποια στιγμή στη ζωή της δοκίμασε να ασχοληθεί με τον στίχο ...γιατί είχε βαρεθεί τα μακροσκελή κείμενα! Έκτοτε γράφει συνειδητά και θεωρεί τη συγγραφή γενικότερα ως ένα μέγιστο είδος επικοινωνίας, αλλά πιστεύει πως όταν πονάς πραγματικά τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να έχει σημασία για σένα! Η Βιβή έχει χιούμορ, ευαισθησία, ταλέντο και διακρίναμε αυτό το "κάτι" στους στίχους της που, ακόμα και αν δεν βρίσκουμε τις κατάλληλες λέξεις για να το προσδιορίσουμε ακριβώς, το σίγουρο είναι ότι μας άρεσε πολύ!

Music Corner: Γράψε μας ένα σύντομο βιογραφικό σου. Πού γεννήθηκες, με τι ασχολείσαι...
Βιβή Κουτσούρη: Γεννήθηκα στη Κέρκυρα το '79. Σήμερα εργάζομαι ως ωρομίσθια εκπαιδευτικός στο τομέα του Περιβάλλοντος. Το βασικό μου επάγγελμα είναι Ιχθυολόγος, "ψαράκι" όπως μας αποκαλούν, με ειδικότητα στη προστασία και ανάπτυξη θαλάσσιων πόρων. Κατά τα άλλα, πολλές βαλίτσες άλλαξα, πολλά ταξίδια πήγα... Εκτός από τους ανθρώπους που αγαπώ, δύο είναι οι μεγάλες αδυναμίες της ζωής μου ή μάλλον τρεις: το γράψιμο (είμαι ένας θεόμουρλος γραφιάς!) και η επικοινωνία. Το τρίτο αφήστε το καλύτερα γιατί παχαίνει! Και μιας και ήρθε η σκέψη, και μιας και μιλάμε για στίχο ...ορίστε και η έμμετρη εκδοχή του βιογραφικού μου:

Σπουδές μεγάλες έκανα, στο Εδιμβούργο πήγα.
Τα νιάτα μου τα ξέκανα, τα γέλια ήταν λίγα.
Αφού που λες τελείωσα κ' ευχές πολλές επήρα,
το δρόμο μου ξεκίνησα, συνάντησα τη μοίρα.
Χωρίς δουλειά παρέμεινα για αρκετά ενοίκια
κ' αισθήματα δεν έμειναν για βόλτες και για μπρίκια.
Χωρίς λεφτά ζορίστηκα και προσμονή καμία.
Το μέλλον μου φοβήθηκα στην τσέπη ούτε μία!
Οι μέρες ήταν άσχημες, εκνευρισμοί και άγχος.
Τα μάτια όλο βουρκώνανε, λουλούδι δίχως άνθος.
Πολλά εμπόδια πέρασα, μελαγχολία, θλίψη
μα κάπως τα ξεπέρασα κ' αλλάζω τώρα ύψη.
Όμως ...έτσι είναι η ζωή, και είναι καλό να την αγαπάμε...
Τα πάθη δεν τελειώνουνε, είναι μακρύς ο δρόμος.
Το βήμα είναι δύσκολο κ' αδίσταχτος ο χρόνος...

Ουφ! Τα 'πα και ησύχασα! Πάμε παρακάτω τώρα...!
M.C.: Σε ποια ηλικία έγραψες το πρώτο σου στίχο και σε τι αναφερόταν;
Β.Κ.: Στ' αλήθεια δεν μπορώ να το προσδιορίσω. Έχω αναρωτηθεί και εγώ γι' αυτό και ξεφυλλίζω συχνά τα παλιά μου "τετράδια" αλλά κάθε φορά που βρίσκω κάτι που μοιάζει με στίχο, έρχεται στο μυαλό μια άλλη ανάμνηση και μου τα χαλάει. Τελικά όμως δεν έχει και πολλή σημασία. Συνειδητά, το πρώτο μου στίχο τον έγραψα πριν μερικά χρόνια ως φοιτήτρια.
M.C.: Σε αντίθεση με κάποιο χαρούμενο γεγονός, λένε πως η λύπη ωθεί πιο εύκολα έναν άνθρωπο να εκφράσει τα συναισθήματά του σε ένα κομμάτι χαρτί. Ισχύει και για σένα το ίδιο;
Β.Κ.: Όταν γράφω, εκφράζω είτε τη χαρά μου είτε τη λύπη μου. Και στις δύο περιπτώσεις όμως, το κάνω φοβάμαι μόνο για μένα. Είναι ίσως το γράψιμο μια πράξη καθαρά εγωιστική. Και τα δύο συναισθήματα μπορεί να είναι εξίσου βαθιά ή επιφανειακά. Στην περίπτωσή μου, μια "εικονική" λύπη μπορεί πράγματι να με ωθήσει πιο εύκολα σε μια κόλλα χαρτί απ' ότι μια ψευδαίσθηση χαράς. Όμως - και αυτό είναι που θα ήθελα να τονίσω - μια αληθινή λύπη σε κάνει να αρνείσαι τη ζωή σου, τον εαυτό σου και επομένως ό,τι αγαπάς να κάνεις. Και ένα από αυτά τα πράγματα που αγαπώ να κάνω είναι να επικοινωνώ μέσα από το χαρτί και το μελάνι, με εκείνο που στη πραγματικότητα δεν μπορώ να προσεγγίσω. Όταν πονάς αληθινά, δεν τη θες την επικοινωνία.
M.C.: Πόσο μεγάλο ρόλο θεωρείς ότι παίζει η προσωπικότητα σ' έναν καλλιτέχνη;
Β.Κ.: Από τη προσωπικότητά μας ξεκινούν όλα. Η προσωπικότητα ενός ατόμου είναι το υλικό κατασκευής του. Αυτό θα καθορίσει και την εξέλιξή του μέσα στο σύνολο που τον περιβάλλει. Οι επιλογές που θα κάνουμε στη ζωή μας, τα λάθη μας, το έργο που θα προσφέρουμε ή όχι. Οι καλλιτέχνες νομίζω προβάλλουν την προσωπικότητά τους ακόμα περισσότερο, αφού προβάλλουν συνεχώς το έργο τους και εκεί είναι που φαίνεται όλη η αλήθεια. Το έργο μας δείχνει αυτό που είμαστε ή για να είμαστε πιο σωστοί, τουλάχιστον ένα τμήμα αυτού που είμαστε.
M.C.: Πες μου τρία απ' τα πιο αγαπημένα σου τραγούδια αυτή την εποχή...
Β.Κ.: Όχι σας παρακαλώ, όχι τέτοιες ερωτήσεις! Μπορεί να μου πάρει όλη μέρα μέχρι να σας απαντήσω και στο τέλος να σας πω: "Γίνεται να το αλλάξω";
M.C.: Πoιους ερμηνευτές εκτιμάς και ονειρεύεσαι να τραγουδήσουν δικές σου στιχουργικές καταθέσεις;
Β.Κ.: Εκτιμώ και θαυμάζω τη μουσική πολλών καλλιτεχνών, ελλήνων και ξένων. Αγαπώ ιδιαίτερα τη μελωδία της μουσικής γιατί νομίζω ότι αυτή επικρατεί επί των υπολοίπων. Δεν είναι σωστό αυτό που λέω και το ξέρω, όμως καμιά φορά τα πολλά λόγια τα βαριέμαι και αυτό βέβαια δεν εξαιρεί τα δικά μου. Παρόλα αυτά, υπάρχουν "ζεστές" φωνές που με αγγίζουν πολύ, φωνές που αντιστοιχούν σε "ζεστούς" ανθρώπους, άτομα που ξέρουν αληθινά να επικοινωνούν. Μέχρι πριν περίπου ένα χρόνο, άκουγα τελείως διαφορετική μουσική από αυτή που ακούω σήμερα. Ήταν κυρίως ξένη μουσική. Η εργασία μου όμως σε ένα ραδιοφωνικό σταθμό με άλλαξε ριζικά ως προς αυτό. Ένας Έλληνας ερμηνευτής που εκτιμώ πολύ είναι ο Μάριος Φραγκούλης και αυτό χάρη στην αδερφή μου, που με μύησε στη δουλειά του. Είναι όμως ακόμα πολλοί που μου αρέσει ν' ακούω, όμως γνωρίζω ελάχιστα το έργο τους ώστε να έχω γνώμη. Πολλά ονόματα έρχονται στο μυαλό μου: Χάρις Αλεξίου, Έλλη Πασπαλά, Γιώργος Νταλάρας, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Ορφέας Περίδης, Δήμητρα Γαλάνη, Γιάννης Κότσιρας, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Αρλέτα, Φίλιππος Πλιάστικας, Μελίνα Ασλανίδου, Λιζέτα Καλημέρη, Στάθης Δρογώσης, Βασίλης Καζούλης... Είναι μεγάλη η λίστα! Τώρα, όσο για το άλλο που ρωτάτε - και μιας και στο όνειρο δεν υπάρχουν περιορισμοί - θα διάλεγα μια φωνή που να δένει αρμονικά με το στίχο και τη μουσική... (Βασίλης Καρράς ας πούμε! - πλάκα κάνω, είναι γλυκύτατος και τον συμπαθώ πολύ). Στη συνέχεια, θα παρακολουθούσα τη γέννηση του τραγουδιού και μετά ελεύθερα, θα έκανα τούμπες απ' τη χαρά μου. Στον ύπνο μου εννοείται!
M.C.: Πoιο είναι το στοιχείο ή το συναίσθημα που ακόμα δεν έχεις "αγγίξει" μέσα από τους στίχους σου και θα ήθελες πολύ να το επιδιώξεις την επόμενη φορά;
Β.Κ.: Είναι ίσως αυτό που δεν έχω ακόμα ζήσει. Και γι' αυτό δεν ξέρω ποιο/ποια είναι. Κάθε πρωί, κάθε στιγμή, κάτι καινούργιο μας περιμένει στη πόρτα. Το γράψιμο δεν είναι θέμα επιδίωξης, "παραγγελίας", είναι νομίζω θέμα βιωμάτων.
M.C.: Τι σου προσφέρει η ενασχόληση με το στίχο; Και απ' την άλλη πλευρά, τι πιστεύεις ότι έχεις να προσφέρεις εσύ στο ελληνικό τραγούδι;
Β.Κ.: Θα ήθελα να μη διαχωρίσω το στίχο από το γράψιμο γενικότερα. Στο μυαλό μου είναι κάτι ενιαίο, η έμπνευση είναι μία, αλλάζει μόνο η μορφή με την οποία θα αποτυπωθεί. Ίσως σας φανεί αστείο, αλλά δοκίμασα να γράψω στίχο από τεμπελιά γατί είχα βαρεθεί τα μακροσκελή κείμενα και σκέφτηκα πως έτσι θα ήθελα λιγότερο γράψιμο για να αποτυπώσω αυτό που είχα στο μυαλό μου. Το γράψιμο είναι για μένα μια ανάγκη αλλά ...τι να μου προσφέρει τρομάρα του; Χρόνο μου παίρνει και μάλιστα πολύ! Για να σοβαρευτώ λίγο τώρα, ευχαρίστηση μου προσφέρει, ψυχική ευδαιμονία, ό,τι νομίζω κερδίζει ένας άνθρωπος που έχει τη πολυτέλεια να κάνει κάτι που αγαπά. Και τι έχω να προσφέρω στο ελληνικό τραγούδι; Δεν ξέρω... Νομίζω πως κάθε άνθρωπος που αγαπάει αυτό που κάνει έχει δυνατότητα κάτι καλό να προσφέρει, το θέμα είναι να μετατρέψει αυτή τη δυνατότητα σε ικανότητα. Κι έπειτα, μπορεί και τίποτα, αυτό θα εξαρτηθεί από το τι ο άλλος είναι πρόθυμος να πάρει.
M.C.: Τι λείπει από τη μουσική σήμερα; Σε μια εποχή που κυριαρχεί ο εύκολος και "πιασάρικος" στίχος, θεωρείς ότι υπάρχουν και γράφονται καλά τραγούδια;
Β.Κ.: Πάντα θα γράφονται "καλά" τραγούδια και πάντα θα υπάρχουν καλοί ερμηνευτές και συνθέτες, όπως και άνθρωποι που θα εκφράζονται μέσα από αυτά. Αυτό που νομίζω λείπει σήμερα από τη μουσική είναι τα ίδια στοιχεία που λείπουν και από τη κοινωνία γενικότερα, με αποτέλεσμα να τη κάνουν φτωχότερη. Στη περιβαλλοντική αυτό το λέμε "μείωση βιοποικιλότητας" και είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό που λέμε τώρα. Όλα συνδέονται μεταξύ τους. Λείπουν η ειλικρίνεια, η αυθεντικότητα, ο ενθουσιασμός, το συναίσθημα, η ποιότητα, η ευαισθησία, η επαφή. Δεν τα αισθάνομαι αυτά συχνά όταν ακούω ένα τραγούδι. Και λείπει ακόμα η όρεξη, η επιμονή, να προσπαθείς μέχρι να πεις... "Αυτό μάλιστα, άξιζε"!
M.C.: Τι σκέφτεσαι για το μέλλον; Ποια είναι τα όνειρά σου;
Β.Κ.: Τι σκέφτομαι για το μέλλον; Να είναι εκείνοι που αγαπώ καλά για να είμαι και εγώ καλά και να μπορώ που και που να γράφω, να μοιράζομαι τις ανησυχίες μου. Σκέφτομαι ακόμα την αβεβαιότητα που κρύβει το μέλλον και αυτό καμιά φορά με φοβίζει. Μόνη παρηγοριά σε αυτό τα όνειρα, η πιο θρεπτική μορφή της ψυχής και του σώματος. Αυτό που ελπίζω, όσο αφορά το γράψιμο, είναι μέσω αυτού να πλησιάσω ανθρώπους ξένους, μακρινούς και θα ήθελα πολύ κάποια μέρα να ακούσω στο ραδιόφωνο λόγια δικά μου ως μουσική.

Αποσπάσματα από στίχους της Βιβής Κουτσούρη...

Χωρίς επιλογή

Ένας φόβος η ζωή μας όλη που κυλά αίμα στα χείλη. Ένας πόνος αιχμηρός σαν γυαλί να σου λιώνει τη μνήμη. Μια ανάσα μωρού οι χαρές μας όσες ήρθαν κ' όσες θα 'ρθουν. Μια ελπίδα βουβή οι φωνές μας το τραγούδι τους ψάχνουν. Μια εικόνα παγωμένη και μια σκέψη βουρκωμένη. Όσο σκέφτομαι αρρωσταίνω κ' όσο υπάρχω υπομένω. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει, ή παραίτηση ή μάχη.

Είμαι εδώ

βασισμένο στη μουσική του Mike Oldfield στο τραγούδι Islands Σκέψεις, φασαρία πολλή, τα προβλήματα τρέχουν, πως κυλά η ζωή. Νοσταλγία, για αγάπες παλιές, να γινόταν καρδιά μου, να γυρνούσα στο χτες. Αν ποτέ με δεις, να συστηθείς, σαν να μας χωρίζει μοναχά μια στιγμή, αλήθειας. Και μη μου πεις αυτά, τα τυπικά, που ο νους καθορίζει, λόγια ψεύτικα, συνήθειας. Μα υπάρχω, είμαι εδώ, και υπάρχεις, σ' έναν κόσμο τόσο μικρό, σ' έναν κόσμο ωκεανό. Και σε ψάχνω, κάθε στιγμή, περιμένω, σαν παιδί που φωνάζει "εδώ", σαν παιδί που σιωπά στο βυθό. Θλίψη, μοναξιά και καπνός, κ' εποχές που αλλάζουν, πως περνά ο καιρός. Αναμνήσεις, αχ να ήσουν εδώ, πόσο θα 'θελα θεε μου, μια στιγμή να σε δω.

Επαφή

Στο ακρογιάλι στάθηκα, ένα δειλινό, σφιχτά στο χέρι κράτησα, τον ήλιο φυλαχτό. Θυμήθηκα τα λόγια σου, τη στερνή ευχή, γονάτισα στα πόδια σου, σαν να 'σουνα εκεί. Κ' αγνάντεψα στη θάλασσα, μήπως και σε δω, κυνήγησα τη μάγισσα, του μύθου τον Θεό. Γλυκός αέρας φύσηξε χάδι στα μαλλιά. Ήταν η αύρα σου εκεί αυτή δε με γελά.

Μάταιοι όρκοι

Στα πόδια μου σκόρπισαν, ένα πρωινό, τα μάγια που μας δέναν. Σαν φύλλα στροβίλισαν, μες στον αέρα, ψάχνοντας για άλλη γη. Λεπίδα η ανάσα του χαιρετισμού, έκοψε τη φωνή μου. Νίκη εγωισμού μα χάσαμε κ' οι δυο, τη νίκη της αγάπης. Μια νύχτα αγκαλιασμένοι, τι ανάμνηση, δώσαμε μαζί όρκο, στης τύχης τα παιχνίδια, πόση ειρωνεία, να 'μαστε πάντα μαζί. Μα δεν πειράζει, δεν πειράζει, όλα τελειώνουν κάποια στγμή, και δεν φοβάμαι, δεν φοβάμαι να ξεκινήσω απ' την αρχή. Μα δεν πειράζει, δεν πειράζει, όλα τελειώνουν κάποια στγμή, και δεν φοβάμαι, δεν φοβάμαι, τώρα γελάω μεσ' τη βροχή.

http://old.musiccorner.gr/extras/dream/30_koutsouri.html