Πολυπολτισμικότητα: Ένα εργαλείο της άρχουσας τάξης για την επιβολή του «διαίρει και βασίλευε»

«Η ΕΕ θα πρέπει να κάνει το καλύτερο δυνατό για να υπονομεύσει την ομοιογένεια των κρατών μελών της» - Peter Sutherland, ειδικός εκπρόσωπος του ΟΗΕ για τη μετανάστευση και μη εκτελεστικός πρόεδρος της Goldman Sachs International.

Δεν υπάρχει έθνος που να γεννιέται πολυπολιτισμικό. Η πολυπολιτισμικότητα είναι μια αφύσικη, καθώς και νοσηρή κατάσταση που μπορεί να αναπτυχθεί σε πολιτείες που βρίσκονται σε εθνική παρακμή. Ένα πολυπολιτισμικό κράτος μεταφέρει μέσα του τους σπόρους της εθνικής καταστροφής.

Όλα τα πολυπολιτισμικά κράτη βρίσκονται σε μια κατάσταση πολιτικής, ηθικής, οικονομικής και κοινωνικής παρακμής. Απληστία και διαφθορά χαρακτηρίζουν την κυβέρνησή τους η οποία αρέσκεται να επιδίδεται σε καταπιεστικά μέτρα εις βάρος των πολιτών. Μηχανισμοί προπαγάνδας υπέρ του «ιδεώδους» της πολυπολιτισμικότητας και της «διαφορετικότητας» στήνονται παντού, ενώ τα ψέματα και η εξαπάτηση διοχετεύονται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τους πολιτικούς, και τα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Γιατί αυτοί είναι οι ινστρούχτορες των πολυπολιτισμικών κοινωνιών.

 

Στη σύγχρονη εποχή η πολυπολιτισμικότητα εμπεδώνεται από τα πάνω προς τα κάτω ως ένα ελιτίστικο εργαλείο της άρχουσας τάξης που χρησιμοποιείται για να διασπάσει την εθνική ομοιογένεια ενός λαού και να βάλει την μία φυλετική ή εθνοτική ομάδα απέναντι στην άλλη. Η επακόλουθη πολιτιστική σύγκρουση εξυπηρετεί τα πολιτικά σχέδια, τους οικονομικούς στόχους και τις ανάγκες εξουσίας της ελίτ άρχουσας τάξης και των χορηγών της. Η τεχνική αυτή αναπτύχθηκε από μαρξιστές ιδεολόγους που χρησιμοποιούσαν την  πολυπολιτισμικότητα στη Ρωσία για να διαιρούν και να βασιλεύουν κάμπτοντας την αντίσταση στο κομμουνιστικό κράτος. Το τελικό αποτέλεσμα της επιτυχημένης εξαγοράς τους ήταν η δολοφονία τριάντα εκατομμυρίων ανθρώπων μόνο στη Σοβιετική Ένωση. Πολλών περισσότερων αλλού.

Οι ίδιες διεθνιστικές παρατάξεις που χρηματοδότησαν τον Λένιν, τον Τρότσκι και τον Στάλιν ως πολυπολιτισμικούς ηγέτες της Σοβιετικής Ένωσης από τους τραπεζικούς τους οίκους στη Νέα Υόρκη, χρηματοδοτούν το ίδιο, τους πολυπολιτισμικούς ηγέτες των Ηνωμένων Πολιτειών, του Καναδά και της Ευρώπης σήμερα. Ένα διαπλεκόμενο δίκτυο ιδρυμάτων : όπως η Ford και η Carnegie, διεθνείς τραπεζικές αυτοκρατορίες: όπως οι Rockefeller και οι Rothschild και κυβερνητικοί οργανισμοί που είναι υπό τον έλεγχό τους σε συνδυασμό με ελεγχόμενα media και εφημερίδες, όπως οι New York Times, το CBS και - φυσικά - το Χόλιγουντ, έχουν αναλάβει την προώθηση, την αποδοχή και την θεμελίωση της πολυπολιτισμικότητας σήμερα. Αν και τα παραδείγματα που χρησιμοποιούνται σε αυτό το δοκίμιο κατά κύριο λόγο ασχολούνται με τις Ηνωμένες Πολιτείες, η ίδια διαδικασία και οι ίδιες μέθοδοι χρησιμοποιούνται και σε άλλες χώρες της Δύσης. Αυτό από μόνο του είναι ένα ξεκάθαρο αποδεικτικό στοιχείο ότι υπάρχει μια ‘κλίκα’ που προωθεί την πολυπολιτισμικότητα ως εργαλείο για την επίτευξη των στόχων της.

Η πολυπολιτισμικότητα χρησιμοποιείται ως ένα σφυρί για να σφυρηλατήσει τους υπάκουους συμβιβασμένους ανθρώπους που θα συνθέσουν τα υπάκουα κράτη της Νέας Παγκόσμιας Τάξης. Ως όπλο του μεταμοντέρνου πολιτικού πολέμου η πολυπολιτισμικότητα χρησιμοποιείται σήμερα εναντίον ολόκληρου του δυτικού κόσμου. Ο σκόπιμος κατακερματισμός των εθνών και η συνακόλουθη απώλεια της εθνικής ταυτότητας με στόχο την μετατροπή τους σε πολιτικά δυσαρμονικές μονάδες χρησιμεύει ως εφαλτήριο για την παγκόσμια κυβέρνηση. Και ποιος θα συνθέσει αυτή την παγκόσμια κυβέρνηση; Μια άρχουσα τάξη που θα αποτελείται από την «οικονομική ιεραρχία» και που θα αντικαθιστά τη φιλοσοφία του δέκατου ένατου αιώνα, την «φυσική ιεραρχία». Μια δύναμη που θα βλέπει τις χώρες και τους ανθρώπους που ζουν σε αυτές κατά πρώτο λόγο ως «οικονομικούς στόχους» που πρέπει να «αξιοποιηθούν» και κατά δεύτερο λόγο ως «στρατιωτικούς στόχους» που πρέπει να ηττηθούν, εφόσον αντισταθούν.

Συχνά στεκόμαστε και κοιτάμε τη βιτρίνα των πρόθυμων κορόιδων της αριστεράς που πιο συχνά, αλλά όχι πάντα, θεωρούνται ως οι εκπρόσωποι της αποθέωσης της πολυπολιτισμικότητας. Όλοι αυτοί οι «προοδευτικοί» υποστηρικτές της πολυπολιτισμικότητας δεν είναι τίποτα περισσότερο από οπορτουνιστικά παράσιτα που κάθονται στο πίσω μέρος ενός κοινωνικού μύκητα που επιτίθεται στο κοινωνικό σύνολο. Αν και μερικοί ασυνάρτητοι «προοδευτικοί» έχουν γίνει οι ένθερμοι τελάληδες και εκπρόσωποι της πολυπολιτισμικότητας, δεν πρέπει να θεωρούνται ότι κάνουν κάτι διαφορετικό από ό, τι κάνουν και λεγόμενοι «συντηρητικοί» που μιλούν για «ακραίους», «λαϊκιστές» έως και «ρατσιστές». Οι αόρατοι ελιτιστές που προωθούν την πολυπολιτισμικότητα ως πολεμικό εργαλείο, δεν έχουν κίνητρο, επειδή είναι «φιλελεύθεροι», «προοδευτικοί» ή «δημοκράτες», αλλά επειδή είναι παγκόσμιοι κοινωνικοί τύραννοι που αναζητούν περισσότερη δύναμη, περισσότερο πλούτο και περισσότερο έλεγχο πάνω στους ανθρώπους.

Οι ελιτιστές σκευωροί οραματίζονται μια δικτατορική παγκόσμια κυβέρνηση που θα αποτελείται από βιαίως ομοσπονδοποιημένα κράτη, τα οποία, κυριολεκτικώς, θα είναι αστυνομικά κράτη χωρίς σύνορα. Υπερεθνικοί οργανισμοί, όπως τα Ηνωμένα Έθνη θα χρησιμεύσουν ως η βιτρίνα και το δημόσιο πρόσωπο εκείνων που από τα παρασκήνια χειραγωγούν τις παγκόσμιες εξελίξεις. Το οικονομικό τους όραμα είναι μια παγκόσμια «φυτεία» εργαζομένων σκλάβων που θα εποπτεύεται από υπερεθνικές εταιρίες που δεν νοιάζονται βέβαια, για τα ανθρώπινα δικαιώματα εκείνων που παράγουν τα προϊόντα ή προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Τα υποτελή κράτη πρέπει να παράγουν αγαθά και να εξασφαλίζουν την συμμόρφωση των υποκειμένων τους, χαρακτηρίζοντας κάθε αντίσταση στο τυραννικό κράτος, «εξτρεμισμό» και «τρομοκρατία». Έτσι θα περνάνε καλά.

Ποιες θα είναι οι μέθοδοι;

Ακριβώς όπως γίνεται με τις τηλεοπτικές διαφημίσεις, τις οποίες προβάλλουν εκείνοι που ωφελούνται από την παρακολούθησή τους, η πολυπολιτισμικότητα ενισχύεται σε μια χώρα από τους χορηγούς της, οι οποίοι προτίθενται να επωφεληθούν από την αποδοχή της.

Όσοι προμοτάρουν την πολυπολιτισμικότητα – οι λεγόμενοι multiculturalists - είναι γενικά άνθρωποι που στην πραγματικότητα, δεν νοιάζονται για την ξεχωριστή κουλτούρα και ταυτότητα ενός λαού, αλλά όπως ένα δέντρο που πεθαίνει και πέφτουν τα φύλλα του, έτσι οι multiculturalists σαν μύκητες και σαν σκουλήκια επιτίθενται σε ένα έθνος. Η κυρίαρχη κουλτούρα τους είναι επίθεση από όλες τις πλευρές. Δυσφημώντας, ισοπεδώνοντας και αποδυναμώνοντας την κυρίαρχη κουλτούρα, δημιουργείται ένα περιβάλλον κατάλληλο για κοινωνική, πολιτική και οικονομική αναταραχή, μια κατάσταση που ωφελεί τους χορηγούς της πολυπολιτισμικότητας. Αν η κυβέρνηση, τα κόμματα και τα ΜΜΕ όλη την ώρα αμείλικτα αναφέρονται σε θέματα ιστορίας, φυλής, φύλου και ‘ποικιλομορφίας’ αντί για τα πραγματικά ζητήματα που πρέπει να επιλυθούν, επιτυγχάνεται η διαίρεση της κοινωνίας. Είναι αυτό ακριβώς που θέλουν οι χορηγοί της πολυπολιτισμικότητας. Πάρτε παράδειγμα την πολύπαθη πατρίδα μας το πακέτο «φασισμός» - «ρατσισμός», πουλάει τρελά, μονοπωλεί το ενδιαφέρον και αποχαυνώνει τα πλήθη φανατίζοντας και διαιρώντας τον λαό μας. Αρκετά πετυχημένα όντως…

Η κοινωνική αστάθεια, που προκαλείται από μια σταθερή διάβρωση των προτύπων και αξιών, σε συνδυασμό με το καπάρωμα θέσεων εργασίας και οικονομικών βοηθημάτων από αντικρουόμενες εθνικές ομάδες, παράγει ακριβώς την αποξένωση και την σύγκρουση που είναι απαραίτητες για να εφαρμοστεί το πολυπολιτισμικό κράτος. Περαιτέρω, η έλλειψη κοινών προτύπων και αξιών οδηγεί σε προσωπική αποδιοργάνωση, με αποτέλεσμα την ακοινώνητη συμπεριφορά. Αυτός είναι ο τρόπος  ζωής που υποστηρίζει ένα πολυπολιτισμικό κράτος. Με μια λέξη : ανομία.

Ως πολιτικό εργαλείο η πολυπολιτισμικότητα έχει πολλές εφαρμογές. Χρησιμοποιείται για να αποτρέψει την εθνική συναίνεση μεταξύ του εκλογικού σώματος. Η συμβολή διαφορετικών απόψεων για την ζωή, τον πολιτισμό, τις πεποιθήσεις, τις θρησκείες, τις εθνοτικές συνήθειες κλπ. εξασφαλίζει το στροβιλιζόμενο ποτάμι της δυσαρέσκειας πάνω στο οποίο ταξιδεύει η πολυπολιτισμικότητα. Είναι ένας τέλειος τρόπος να διασφαλιστεί ότι δεν μπορεί ποτέ στο μέλλον να υπάρξει ομοφωνία και ενότητα μεταξύ εκείνων που κυβερνούνται. Η πολυπολιτισμικότητα αντιπροσωπεύει μια βασική μορφή του «διαίρει και βασίλευε», προς όφελος της κάθε διεφθαρμένης κυβέρνησης και των χορηγών της.

Η πολυπολιτισμικότητα είναι επίσης ένα χρηματοδοτικό εργαλείο που χρησιμοποιείται σε κοινωνικά και οικονομικά επίπεδα ενός συγκεκριμένου πληθυσμού. Όταν τίθεται σε εφαρμογή, οδηγεί στην πραγματικότητα σε μια μάχη για δυσεύρετους πόρους και συρρικνωμένες οικονομικές ευκαιρίες, με την κυβέρνηση να αποβλέπει σε φθηνό εργατικό δυναμικό. Μια συνεχής ροή φτωχών εργαζομένων που εξασφαλίζεται μέσω της μετανάστευσης (νόμιμης και παράνομης), οι οποίοι θα δουλεύουν για μισθούς πείνας, έχει ως αποτέλεσμα οι μισθοί να πηγαίνουν όλο και πιο κάτω. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, δεν θα πλουτίσει, αλλά συνεχώς θα φτωχαίνει.

Κατά γενικό κανόνα, το ποσό της πολυπολιτισμικότητας σε κάθε κοινωνία είναι ευθέως ανάλογο προς τη διαφθορά στην κορυφή του πολιτικού συστήματος και αντιστρόφως ανάλογο προς την εθνική ενότητα.

Η πολυπολιτισμικότητα περαιτέρω μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως «μεταβατικό εργαλείο» για να μεταφερθεί ένας πληθυσμός-στόχος από τη μία μορφή διακυβέρνησης σε μια άλλη. Όταν μια πολιτική κατάσταση απληστίας, εκτεταμένης διαφθοράς συνδέεται με μια κοινωνική κατάσταση ναρκωτικών, βίας και δυσαρέσκειας, εκεί υπάρχει το ιδανικό περιβάλλον για την κυβερνητική αλλαγή σε ένα σύστημα που εξυπηρετεί πιο στενά τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα των κυρίαρχων ελιτιστών.

Μέσα στο δηλητηριώδες περιβάλλον της πολυπολιτισμικότητας υπάρχει η ευκαιρία για προπαγάνδα για μια «επανεκπαίδευση» των ανθρώπων στο να γίνουν μια πιο εύπλαστη οντότητα. Ένας στοχευμένος πληθυσμός θα διαμορφωθεί ψυχικά από νέες μορφές δημόσιας εκπαίδευσης στα σχολεία, σε συνδυασμό με την κατήχηση των μέσων ενημέρωσης και τις εξαγγελίες της ελίτ. Έτσι, τοποθετημένοι σε ένα χωνευτήρι οικονομικής αναγκαιότητας και κοινωνικής πίεσης, οι κάποτε ελεύθεροι πολίτες μεταμορφώνονται σε «απογοητευμένες μάζες», που προσαρμόζονται και  αποδέχονται εύκολα τις «αναγκαίες ριζικές αλλαγές» ως θέμα επιβίωσης. Οι «επιφυλακτικοί», θα βρεθούν αντιμέτωποι με νομικές κυρώσεις, που θα παρουσιάζονται ως νόμοι «για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας» ή «κατά του μίσους» κλπ. Όλα αυτά οδηγούν σε αυτό που ο Τζορτζ Όργουελ τόσο εύστοχα είχε προβλέψει στο πασίγνωστο βιβλίο του «1984» :

«Είναι σχεδόν σίγουρο ότι οδεύουμε σε μια εποχή ολοκληρωτικών δικτατοριών. Σε μια εποχή που η ελευθερία της σκέψης, θα είναι αρχικά μια ‘θανάσιμη αμαρτία’ και αργότερα μια αφηρημένη ιδέα χωρίς νόημα».

Η κοινωνία που προβάλλεται είναι εκείνη που η πιο ακοινώνητη συμπεριφορά, ο πιο αποκλίνων τρόπος ζωής ή οι προσωπικές αποτυχίες διαδίδονται με την υποστήριξη της κυβέρνησης. Αυτό δεν είναι τυχαίο! Δεν είναι λάθος της κυβέρνησης, του ενός ή του άλλου κόμματος, ούτε ένας λανθασμένος φιλελευθερισμός, αλλά αυτό που γίνεται, γίνεται βάσει σχεδιασμού, για έναν συγκεκριμένο σκοπό και στόχο. Το να στρέφεται ο θυμός στους «αριστερούς», τους «φιλελεύθερους» ή τους «ξένους» είναι χαμένος κόπος. Η αναδιοργάνωση της κυβέρνησης από κάτω προς τα πάνω θα ήταν παραγωγική.

Η πολυπολιτισμικότητα, όπως τα ναρκωτικά, είναι ένα ύπουλο όπλο. Καταστρέφει την καρδιά και τον ιστό ενός λαού. Κάθε δεσμός με την οικογένεια, την κοινότητα, και τον λαό καταστρέφεται από αυτό το οπιούχο του ανθρώπινου νου. Όπως και τα ναρκωτικά χορηγούνται από πάνω προς τα κάτω από ένα κόσμο ελιτιστών που θέλουν τη δημιουργία μιας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων μπροστά στην οποία κάθε αντίσταση θα είναι μάταιη.

Μέσα από βαρύγδουπους τίτλους όπως «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» ή «κατά του μίσους» ή «κατά της φτώχειας» κλπ. αυτό που επιδιώκεται είναι πραγματικά ο βιασμός της ελευθερίας και η δημιουργίας ενός αστυνομικού κράτους χωρίς σύνορα. Πίσω από όλα η σφοδρή επιθυμία για δεσποτισμό, τόσο παλιά όσο η ίδια η ανθρωπότητα.

Ο αντίλογος στην πολυπολιτισμικότητα είναι η ηθική, θρησκευτική και πολιτιστική αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων ενός έθνους. Μια συνοχή που παράγει ένα εθνικό όραμα, θέτοντας όρια για το τι είναι παραδεκτό και τι απαράδεκτο στις υποθέσεις ενός έθνους, επιτρέποντας βέβαια, τις φυσικές διαφορές μεταξύ των ανθρώπων. Η πολυπολιτισμικότητα ως εργαλείο του πολέμου γίνεται ανίσχυρη και απορρίπτεται σε ένα τέτοιο περιβάλλον.

Απαραίτητος τέλος είναι ο απεγκλωβισμός από ψεύτικες πληροφορίες που διοχετεύονται από τα ΜΜΕ και πολιτικούς μαριονέτες του συστήματος, η υπέρβαση του ξεπερασμένου δίπολου «δεξιά -αριστερά» και η κήρυξη ενός συνεχούς «πολέμου» στον εφησυχασμό, τον ατομισμό και την εσωστρέφεια.

ΚΟ: Το άρθρο είναι κατά κύριο λόγο μετάφραση (με μικρές προσθήκες - αφαιρέσεις) του ‘Multiculturalism - As A Tool To Divide And Conquer’ του Louis Beam. Ο Louis Beam (γεν. 1946) είναι Τεξανός Λευκός εθνικιστής. Υπηρέτησε στο Βιετνάμ όπου και διακρίθηκε και πήρε μετάλλιο, πέρασε από την KKK, την Aryan Nations και ομάδες του Christian Identity, αλλά εδώ και χρόνια διατηρεί χαμηλό προφίλ, γράφοντας κυρίως άρθρα στην ιστοσελίδα του. Θεωρείται πάντως ο πρώτος που εισήγαγε την στρατηγική του ‘leaderless resistance’ της ‘ακέφαλης αντίστασης’. Κύριο χαρακτηριστικό της ακέφαλης αντίστασης είναι η έλλειψη ηγεσίας, όχι από άρνηση της έννοιας του Ηγέτη, αλλά εξαιτίας της έλλειψης κάποιου τέτοιου, σε συνδυασμό με την ενισχυμένη δυνατότητα του Κράτους να ελέγξει αλλά και να διαλύσει μία οργάνωση δομημένη με την κλασική πυραμιδοειδή μορφή. Το δοκίμιό του “Leaderless Resistance” έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες μεταξύ των οποίων και στην ελληνική.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Πηγή