 |
| Με τρόπο και υπομονή, ο λύκος γίνεται αρνί... |
Βέβαια υπάρχουν ακόμη κάμπιες που ακολουθούν την ομαλή πορεία της εξέλιξης, προγραμματισμένοι και κοινωνικά ηθικοί ανθρώπινοι πυρήνες. Υπάρχουν όμως και οι άλλοι. Αυτοί που θα πρέπει σιγά-σιγά να μπαίνουν σε μουσεία, οι άνετοι, οι απαίδευτοι ακόμη και οι ημιμαθείς, αυτοί που βγάζουν εύκολα συμπεράσματα.
Στο μέλλον τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης θα συγκρίνονται ιστορικά με τις τελευταίες στιγμές του Βυζαντίου, την ανεξέλεγκτη αύξηση δύναμης των Αθηναίων που οδήγησε στον Πελοποννησιακό Πόλεμο και με την εποχή των επιγόνων του Αλεξάνδρου. Η ατελείωτη τρυφηλότητα που σχεδόν αυτόματα διαπότισε κάθε στιγμή του δημόσιου βίου θα μείνει στους αιώνες, η αδίστακτη σύνδεση των όρων ελευθερία= τεμπελιά και δημοκρατία =ακρισία θα μας ταλαιπωρήσει για πολύ καιρό ακόμη. Γιατί κακά τα ψέματα, η Ελλάδα της μεταπολιτευτικής περιόδου θύμιζε την Αυστραλία της δεκαετίας του1950. Διότι το εύκολο σε μια κατάσταση χάους είναι να σου παρέχει ασύδοτα το κράτος μια θέση στη δούλεψή του, όπου η αμοιβή σου θα είναι σκανδαλωδώς υψηλότερη σε σχέση με την προσφορά σου και όπου η ευτυχία σού μοιράζεται απλόχερα λες και την άλλη μέρα ο πλανήτης θα επρόκειτο να καταστραφεί.
Ναι, είναι εύκολο να έχεις τη δουλίτσα σου, τη κυρά σου στο σπίτι να μαγειρεύει τα ίδια και τα ίδια κι εσύ να τη σκαπουλάρεις μια στο τόσο για μπιλιάρδο με τους συναδέλφους, για ουζάκι και σκουμπρί. Είσαι χαμογελαστός και άπλας διότι ΔΕΗ-ΟΤΕ-ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ-ΔΕΚΟ και άλλοι κερδοφόροι(!) οργανισμοί σε πληρώνουν για εμφανίζεσαι το πρωί τη θέση σου, να πίνεις καφέ μέχρι τις 10, μετά λίγη κουβεντούλα να περάσει η παλιοζωή μέχρι τις 12, καμιά σφραγιδούλα ταυτόχρονα και το αργότερο στη μία να ψάχνεσαι για να την κοπανήσεις. Οι αιώνιοι μπέμπηδες, οι κοπανατζήδες, οι ριψάσπιδες. Αλλά όλα αυτά τελειώνουν. Οι ξέγνοιαστοι, οι φαγωμένοι θα αφήσουν τις δωρεάν εισπνοές κρατικού οξυγόνου. Θα τους γυρίσω το κεφάλι, θα τους μάθω πως είναι να δουλεύεις για 500 και το μπουρδελοκράτος που έφτιαξαν και υπηρέτησαν να σου κρατάει τα 200. Εγώ θα τους αλλάξω νοοτροπία. Αυτοί αλλάζουν εύκολα. Προσαρμόζονται. Από ταγματασφαλίτες μεταμορφώθηκαν σε εθνοφύλακες, από κομούνια σε διεθνιστές, από κόκκινοι σε πράσινοι κι από πράσινοι σε μπλε. Θα τους κάνω κι εγώ τώρα ότι θέλω. Τα παιδιά τους είναι και δικά μου γιατί εγώ τα μεγάλωσα.
Μέρα πρώτη. Στο δρόμο περπατάει μια χοντρή μανούλα με μαλλί κομμωτηρίου χεράκι με το 4χρονο αγοράκι της. Κάθονται σε σκουπιδοφαγείο και μπουκώνει τον πιτσιρικά πλαστικά και καρκίνους. Πρέπει να αδιαφορήσω; Να κοιτάω τη δουλειά μου; Αν δηλαδή την έβλεπα να σβήνει τσιγάρα πάνω του δε θα αντιδρούσα. Ε, εγώ το βλέπω πάνω κάτω ίδιο. Κόλλα της μια σφαλιάρα στα δόντια, τράβα την απ’ το μαλλί σε μια κουζίνα και ανάγκασέ την να μαγειρέψει. Πρέπει να της θυμίσεις πως η Κάρι Μπράντσο δε μένει εδώ. Δεν έμεινε ποτέ.
Ακούς και βλέπεις πατεράδες να σέρνουν τα παιδάκια τους στα γήπεδα και στα καφενεία; Σε κωλόμπαρα, εκκλησίες και ιπποδρόμους; Σταμάτησέ τους. Τα παιδιά αυτά είναι δικά μας όσο και δικά τους. Θα τους μάθουμε εμείς πώς να ζούνε. Θα αλλάξουμε τη γαμημένη αμερικανομεταπολιτευσιακή νοοτροπία μας. Φωτιά και τσεκούρι στους μεταλλαγμένους. Απειλώ, χτυπάω, σακατεύω, αλλάζω τις συνήθειες τους δυναμικά. Αυτά τα φαντάσματα εξάλλου δε μπορούν να αντιδράσουν σε άλλου είδους τακτικές, οπότε προς το παρόν παίζω το παιχνίδι τους, γίνομαι άξεστος και σπάω τα παιχνίδια τους.
Θα μετρηθούμε μ’ όλους τους στο τέλος. Δε κάθεται κανείς, δε μεγαλώνει παχύσαρκα, μυωπικά παιδιά κανείς, δε μιλάει αν δεν έχει τίποτα να πει, δεν πίνει αν δε διψάει, σκέφτεται, δουλεύει, οχυρώνει, αναλύει, απομακρύνει, τρώει φωτιές και χέζει ατσάλι. Μέχρι να βγάλουμε το κεφάλι από το πλοίο που βουλιάζει και να διαπιστώσουμε πως βγήκαμε επιτέλους στη στεριά. Μέχρι τότε…
http://www.ramnousia.com/2010/09/blog-post_7386.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Όλα τα σχόλια είναι ευπρόσδεκτα. Εκτός από τα υβριστικά. Οσα σχόλια περιέχουν ονόματα θα σβήνονται άμεσα. Μην κάνετε το κόπο να γράφετε υβριστικά σχόλια για συγχωριανούς μας.